Kiedyś usilnie wzbraniałam się przed dorosłością, dziś chciałabym powiedzieć, że już dorosłam, ale wciąż nie mogę.

Dorosłość kojarzy mi się z odpowiedzialnością za własne czyny. Ze świadomością, że wszystko co robimy ma swój cel, przechodzi pewien proces i widzimy jego skutki. Dorosłość to niezależność, samodzielność i odwaga wzięcia odpowiedzialności również za drugiego człowieka, albo nawet kilku innych ludzi. To praca, która daje satysfakcje, to marzenia o które trzeba walczyć, to tworzenie nowego Domu, nowej Rodziny, z ukochanym partnerem, od którego jesteśmy jednak w jakiś sposób niezależni i zależni jednocześnie.

Dorosłość to zmartwienia życia codziennego, ale bardziej życiowe niż zmartwienia studenta przed sesją, to wzloty ale też upadki z których podnosimy się sami lub gdy nie dajemy rady-z pomocą bliskich. Dorosłość to dojrzałość emocjonalna. To znajomość siebie, swoich słabych i mocnych stron, swojego potencjału, talentów, swoich zachowań. To świadomość tego jakim się jest, co się lubi a co przyprawia o mdłości. To jak spędzamy wolny czas. To dbanie o swoje zdrowie. To pewność tego, że ja to ja. To mniej chybionych przedsięwzięć. Dorosłość to człowiek pełny, ale nie pozbawiony wad.

(...)