Nie wiem.

Staram się, a mimo wszystko to tak boli. Nie jestem chyba tak dobrym czlowiekiem, za jakiego się uwazalam. Za jakiego wy mnie uwazacie, i za jakiego Ty mnie uwazalas

To uczucie. Starasz się, żeby było dobrze, a wszystko wychodzi jak zawsze. W pewnym momencie nie nadążasz już, co robisz źle. Nieświadomie ranisz innych. Myśl zawsze dwa razy. Ucz się na błędach, na własnych, nikt inny Cię tego nie nauczy.

Ludzie często zawodzą. Zawiodłam znów. Nie udało się, wszystko nie tak. Dlaczego najbardziej ranimy tych, których kochamy?

Nie wiem.

Czas przemyka mi między palcami. Nie wiem jak było wczoraj. Każdy dzień zlewa mi się w jedną całość. Zaczynam myślec tylko o tym co złe. Tak nie można, wiem. Ale nie wiem jak inaczej. Nie potrafię, nie mogę.

Moment, w którym orientujesz się ze jestes mimo wszystko, do niczego. Ze przysparzasz wiecej cierpienia, niż dajesz radosci. To nawet nie cierpienie tylko jakiś ból.

Moment, kiedy w najważniejszych dla nas slowach doszukujesz się klamstwa, ironii. Zastanawiasz się nad ich znaczeniem.

Skubiąc tusz z rzęs wpatrujesz się w monitor. Łzy nie przynoszą już ulgi. Rozmazują tylko podkreślone grubą, czarną kreską, smutne spojrzenie. Spuszczasz głowę, w nadziei ze nikt nie zobaczy. Więc nie patrz, proszę. Nie lubię gdy widzisz jak płaczę.

Tymczasem przeraźliwie wołam o pomoc.

Tak, doskonale wiem czym jest to spowodowane. Mną. Jak zawsze. Chodzi tylko o mnie. Poraz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że inni mają rację. Tu chodzi tylko o mnie.

Spadam.