niezmienne

Tak dawno tu nie byłam, ale zawsze tak chętnie wracam. Ostatnio za każdym razem inna. Z innym humorem, z innymi celami i innym problemem. A tak naprawdę to nic się przecież nie zmieniło, to ciągle ja. Chociaż patrząc w lustro mam wrażenie, że nie widzę w nim siebie. Zbyt wielu rzeczy się podjęłam, zbyt wielu pewnie nie uda mi się ogarnąć tak, jak bym chciała. Skupiłam się całkowicie na problemach innych, moje odepchnęłam na bok. Spychałam tak każdy po kolei, nieważne czy mały, czy duży - wszystkie na bok, jak najdalej. Nie polecam. Nagle bok robi się za mały, żeby je wszystkie pomieścić i wyrzuca je z powrotem do naszej rzeczywistości. A one łączą siły i uderzają w nas z pełną mocą w najbardziej nieodpowiednim momencie. I jest nie bardzo w porządku, żeby nie powiedzieć, że wcale nie jest. Wtedy trzeba podnieść głowę do góry, zamknąć oczy, zagryźć zęby, wziąć głęboki wdech i rozwalić ten syf raz a porządnie. Skąd wziąć siłę? Masz ją w środku. Każdy ma. Ja też. A przynajmniej tak sobie powtarzam co rano i zanim pójdę spać. Nieważne, że snu brakuje mi tak jak kilku stów pod koniec miesiąca. Najbardziej to chyba jednak brakuje mi szacunku do samej siebie. Pracuję nad tym. Próbuję. Uda mi się. W końcu zawsze się udaje. Narozrabiałam i trudno. Nigdy bym nie podejrzewała siebie o to, że jestem taka. Ale jednak... Wiele razy się przekonałam, że spośród wszystkich rzeczy, które wydawało mi się, że znam na wylot, najmniej znam siebie samą. I chyba to dobrze, bo przez to mam ciekawie, serio. I żyję tylko tym jednym rytmem uczelnia-praca-senjakstarczyczasu. Nie wiem jak smakuje jedzenie, ani jak się spędza wolny czas. Nie narzekam, dobrze mi tak, pasuje mi to. Tylko się boję, że mnie to zeżre, a potem wypluje. Ale przecież nie mam czasu, żeby się bać. A to pasuje mi jeszcze bardziej. I muszę przyznać, że poza tym, co się dzieje w mojej głowie, przez cały ten bałagan, który sama zrobiłam, to... JEST SUPER.