112.

Może powinnam się już do tego przyzwyczaić?

Błędne koło.

Przez pewien czas jest dobrze, a nawet bardzo dobrze, później powoli, powoli to odchodzi, następuje długi okres pustki i oczekiwania, następnie łzy, cierpienie, rozczarowanie... i nagle bum. Coś się zmienia i znów jest dobrze... i historia zatacza koło...

Dziś jest ten moment między pustką i oczekiwaniem, a płaczem i cierpieniem.

Ile razy jeszcze będę musiała to znosić?

Naprawdę nie jest mi pisane szczęście?

Ale nie poddam się. Będę walczyła do końca.

Co dzień proszę o to samo i wierzę, naprawdę wierzę, że kiedyś to się spełni.

Nadzieja tkwi w słowie: WIOSNA.

Czekam z niecierpliwością na ten okres. Pokładam w nim wielkie nadzieje. Nie zawiedź mnie. Ja również postaram się Ciebie nie zawieść.