Brak wiary czyni cuda.

Od dłuższego czasu mam ze sobą jeden problem.. Nie potrafię w siebie uwierzyć. Właśnie dlatego przez ostatnie lata nie brałam udziału w żadnych konkursach ... Już w sumie zapomniałam jak to jest coś osiągnąć i być z siebie dumna. Przeklęty brak wiary we własne możliwości doprowadził do momentu, w którym uciekalam od każdej formy sprawdzenia swojej wiedzy czy też umiejętności. I tak kilka miesięcy temu postanowiłam... Czy raczej zapewnilam wszystkich ze napiszę pracę na olimpiadę z języka polskiego. Jeśli mam być szczera... Wcale nie miałam zamiaru jej pisać a moja deklaracja miała jedynie zapewnić mi święty spokój. Nie było mi żal niczego... Aż pewnego pięknego dnia zobaczyłam w pewnych oczach coś czego od bardzo dawna nie widziałam w swoich... Wiarę... Wiarę we mnie i w to ze dam radę. Usiadłam i w 7 dni spod mojej ręki wyszła praca .. Praca na temat trudny a jednocześnie bardzo ciekawy..."obraz kobiet w twórczości Cypriana Kamila Norwida"... Kosmos. Mu wtedy zaczynałam czuć ze w moim zamarzniętym i zmęczonym jesienna aura serduszku coś zaczęło kielkowac. Nie liczyłam jednak na przejście do kolejnego etapu... A jednak... Niedługo potem dostałam wiadomość ze praca przeszła a ja... Razem z nią. Nie wiem czy bardziej się ucieszyłam czy przestraszylam czekajacym mnie drugim etapem... Uczyłam się... Pierwszy raz w życiu... Oczywiście stres był ogromny... Po wyjściu z olimpiady czułam się z siebie dumna... A jednocześnie wiedziałam że nie przejdę dalej. Byłam zadowolona ze jestem wśród 60 najlepszych... A jednak codziennie z nadzieją i nienawiścią do swej naiwności wypatrywalam wyników. W końcu nadeszly. Na wieść o wynikach zaczęłam płakać... Bo przeszłam dalej... Ciężko było mi w to uwierzyć... Do etapu ustego dopuszczono 21 osób ... Byłam tam... Na liście... Było tam moje nazwisko. Czułam ze mogę góry przenosić... Jednak wraz z przyblizajacym się etapem ustym moim sercem zawładnąć strach... Nie strach o to że nie przejdę... Choć im dalej jesteśmy tym więcej chcemy... Boję się nie zobaczyć swojego nazwiska na liście tylko z jednego powodu... Nie chce wracać do rzeczywistości w której nie ma mojej wiary w siebie... Bo łatwo zapomina się przecież o tym co już osiągnęliśmy... Dlaczego to wszystko pisze ...? Odpowiedz jest prosta... Etap ustny czeka mnie za 2 dni... Wiem że to dla mnie ostatni etap .. Bo do centalnego przechodzą najlepsi z najlepszych... Ale chciałabym kiedyś przypomnieć sobie to co już osiagnelam... Co już jest moje i nikt mi tego nie odbierze... Chce w sobotę po ciężkim dniu usiąść i uśmiechnąć się mimo porazki i cichutko powiedzieć "tak niku... Mimo wszystko możesz być z siebie dumna"