"-Wszyscy narcyzi mają obsesję na punkcie własnej osoby, ale wrogo usposobiony narcyz znajduje się na samej górze skali. Prezentuje patologicznie rozwiniętą wiarę w siebie, nawet manię wielkości, i wymaga, żeby go podziwiano. Jest przekonany o własnej wyjątkowości i chce, aby inni brali to pod uwagę. Co najważniejsze, jest też sadystą; krzywdzi ludzi bez żadnych wyrzutów sumienia. Nie zawsze zadawanie bólu go zaspokaja, ale uwielbia związane z tym poczucie władzy. Cierpienie ofiary w ogóle go nie wzrusza.

-To brzmi jak opis psychopaty - zauważyłem. Jacobsen skierowała na mnie szare oczy.

-Niezupełnie, chociaż i jednego, i drugiego łączą pewne cechy. O ile wrogo usposobiony narcyz jest zdolny do wyjątkowego okrucieństwa, o tyle może czuć podziw, a nawet szacunek dla innych. Pod warunkiem że dany człowiek posiada coś, co narcyz uważa za "właściwe" cechy, zazwyczaj chodzi o władzę lub odniesiony sukces. [...]"