Typowe dla tego photobloga będzie chyba to, że będę tu pisac o rzeczach ważnych i ważniejszych. W sumie to jestem z tego dumna.
Byc może nabieram nowych sił do pobudki. Rok temu było naprawdę cudownie. Odkrywałam duszę, zaczęłam poszerzac horyzonty. Ekscytowałam się najmniejszymi chwilkami radości, które podpowiadały mi, że wszystko może byc lepsze. Miałam wtedy tyle sił i energii. teraz mogę to odzyskac. Mogę byc sprawna. Silna. 
Za wcześnie wkroczyłam w dorosłe życie, mimo że czasem czuję się jakbym wciąż była dzieckiem. Niepozornie zdobywam ludzkie serca, by potem ranic z potężniejszym skutkiem. Te emocje, które wytwarzam są często tylko czymś wykreowanym, pusto wydalonym z głębi mojego jestestwa. Podziały na ludzi zauważyłam wcześnie. Praktycznie cały czas mam świadomosc, że wszystko dzieje się tak jak zostało uprzednio zaplanowane. Tak ma byc. Świadomosc- zgubna prostota, którą może nabyc każdy.. To jest przeklęty dar. Od tej pory ciemnosc jest czymś pożądanym. Zupełnie jak jej nosiciele. Fascynuje mnie brak świadomości, to jak proste może byc wszystko wokół. Amnezja jest tym co ratuje. Amnezja. Dążyc do amnezji.

wskrzeszam się znów

zasypiam

nie wiecznym ale

podmuchem

ta znikoma śpiączka omamia

mi zmysły

przebudzenie nie nadchodzi

tchnieniem obumarłym krance świtu i obrzeża ran

zadanych prosto

nic tam nie ma

święte tajemnice, sprzedaż dusz

łatwa cena na kształt ciemności

przyjęte do planów

doskonałych

kocham Cię motyl