Oj strasznie zaniedbałam ostatnimi czasy bloga... Ale jakoś nie miałam weny żeby pisać... Grunwald minął jak zawsze w napięciu i stresie. Mnóstwo niepotrzebnych spięć, łez... Ale były także te dobre chwile. Właściwie można nawet rzec że przeważały. Otaczało mnie mnóstwo życzliwych osób, chcących zawsze pomóc w razie potrzeby, dać mi się wygadać. Dziewczyny naprawdę świetnie się spisywały w momentach kryzysu emocjonalnego... Cyśka, jeśli to czytasz to wiedz, że jestem już całkowicie pewna że wciąż chcę, że wszelkie wątpliwości stopniały niczym śnieg. Twoja pomoc była potrzebna. Kaśka, nie przejmuj się tymi kilkoma osobami, wiem że znajdziesz w sobie siłę ;)

 Z chłopcami też było fajnie. Wyjścia na stragany były relaksujące, ale to już nie było to co kiedyś... Nowe znajomości, nowe twarze, w pewnym sensie było lepiej... Tylko już nie czułam się taka zafascynowana tym wszystkim... Czas dorosnąć. Zabawki już nie cieszą, za to cieszy czas spędzany z ludźmi, na których zależy. A zwłaszcza z jednym ludziem. I nieważne gdzie się ten czas spędza. Choć nie powiem, brakowało mi przez cały ten czas romantycznego spaceru po polach grunwaldzkich, zachodu słońca... Ale nie można miec wszystkiego na raz.

 Dziękuje wszystkim, którzy byli, są i będą. Dzięki wam ten wyjazd był wyjątkowy. Nie zabrakło wieczornego śpiewogrania, szczerych rozmów i uśmiechu. Nie zabrakło miłych słów i zabawy. I choć brak snu dokuczał i ludzie się czepiali, to warto było pojechać. i nie, nie pełniłam wciąż warty, miałam przerwy. To tak na marginesie dla jednego bardzo ponurego pana z gitarą i trzema śpiewnikami ;) 

 A Ciebie kocham! Tak mocno.