Nie rozumiem co takiego ma w sobie blog. Nie wiem na czym polega jego siła. Może to jakieś ukojenie, zabicie nudy, przyjaźnie, zrozumienie, uspokojenie...ale zawsze tutaj wracam. Zawsze. Czasem mija więcej, czasem mniej czasu. Teraz minęło pół roku. Dużo się dzieje, czas przecieka mi przez palce tak szybko. A ja tylko próbuję żyć, próbuję utrzymać się w tym co nazywamy światem. Często mi nie wychodzi i często się potykam. Mam dużo blizn na moim ciele. I wiele siniaków. A wciąż wracam, wciąż próbuję. Zawsze powrót do tego jest nieoczekiwany. Nigdy przed nie zastanawiam się nad tym. Po prostu nadchodzi pewien dzień i wiem że od tej chwili nie będę umiała jeść. To wraca, a ja się temu poddaje bo jestem zbyt słaba i mam zbyt niskie mniemanie o sobie. W czasie kiedy mnie tu nie ma, wszystko wydaje się być w porządku. Ale tak naprawdę ciągle z tyłu głowy mam obrazki chudych nóg, wystających kości, cudownych obojczyków. Zagłuszam je bo chce żyć bez ciągłego strachu. Aż przychodzi ten dzień i wpadam w wir liczenia kalorii, ćwiczeń, oglądania zdjęć przepięknych figur. Jestem zniewolona. Jak długo tym razem? Może do końca. Może jutro znajdę siłę. Może za tydzień, dwa. Perfekcja, perfekcja, perfekcja. I woda. To mam teraz w głowie.