Jam - lalka. W mych kolczykach szkli się zaświat dżdżysty

Suknia jawą atłasu ze snem się kojarzy.

Lubię fajans mych oczu i zapach kleisty

Farby, rumieńcem śmierci młodzącej mat twarzy.



Lubię leżeć, gdy pokój słonecznieje czynnie,

Na strojnego dywana narożnej purpurze,

Gdzie irys obok sarny kwitnie bezroślinnie,

A z wieczności pluszowej unoszą się kurze.



Dziewczynce, co się moim bawi nieistnieniem,

Wdzięczna jestem, gdy w dłonie mój niebyt porywa,

I mówi za mnie wszystko, różowa natchnieniem,

I udaje, że wierzy w to, iż jestem żywa.



Pilnie wróży mi z ręki, że w najbliższym maju

W świat wyruszę, a w drogę wezmę chleb i zorze,

By piechtami wędrując po Znaszlitymkraju,

W ustach chłopca-włóczęgi całować bezdroże.



Ubezdrożyć się muszę na ziemi i niebie,

By w chwili, kiedy najmniej spodobam się losom,

Znaleźć się niespodzianie, na przekór niebiosom,

W położeniu - bez wyjścia - bez śmierci - bez siebie(...)