tyk tyk

za oknem zimowo zaczyna się dzień, zaczyna kolejny dzień życia.

wyglądam za okno - na oczach mam sen, a Wrocław się budzi z przepicia.

wypity alkohol uderza w tętnice, autobus tapla się w śniegu...

od dzisiaj uwielbiam klikanie lodu.

to cudowne, gdy chwali się tym, że rośnie (:

gdzieś po środku między nocą a ciszą to dość urokliwe wyznanie.

a koniec drogi nie musi oznaczać końca przygody.

czasami zwiastuje pozytywny zwrot akcji.

i nikt mi nie wmówi, że gwiazda to nie gwiazda, jeśli widzę, że to gwiazda.

satelita? cóż za przyziemny wymysł :P

ktoś mądry powiedział kiedyś, że wszystkiego w życiu można się nauczyć, jeśli poświęci się temu odpowiednią ilość energii i zainteresowania.

ja wciąż jednak pozostaje przy wersji, że wszystko może stać się narzędziem zbrodni, jeśli tylko znajdziesz czas.

`nocą dziwne myśli mi po plecach chodzą.

zbliżający się koniec świata chyba jednak mnie ominie. znając życie, mimo kłopotów ze zdrowiem, zapewne umrę jako ostatnia i nie będzie nikogo, kto mógłby mi przynieść słoneczniki. baniek też nie będzie komu puszczać. i po co ten wymarzony scenariusz pogrzebu.? bez sensu.

`czarną kawę zmieni w płyn, kiedy dni skute lodem.

w celu odpowiedzi na setne pytanie z serii, kiedy śniegową porą w końcu ubiorę spódniczkę - spokojnie - czekam, aż będzie -30. wtedy to ma sens. jak co roku (:

zdjęcie robione telefonem, bo aparatowych się jeszcze nie doczekałam.

19.o9.2o12.

mam jednocześnie 70 i -52 stopnie. mam nadzieję, że się nie rozpadnę. 

tak, czuję się nieswojo z tym faktem.

iść czy nie iść oto jest pytanie.

ogólnie rano wstanie z łóżka wydawało mi się nie do przeskoczenia.

wszystko było tak ciężkie. nie wiem jak dokonałam tego cudu, że aktualnie siedzę.

ogólnie ostatnio dużo szczegółów mi umyka.

i te głosy w głowie.

eeech.

przyjmijmy, że to przemęczenie spowodowane notorycznym traceniem czasu, na wszystko co niepotrzebne.

a chemia fizyczna czeka.

i coraz mocniej przyciska do muru zagłady.

nvm.

nakarmisz mnie snami.?