Trzydzieści dziewięć.

Chodź, zatańczymy dla nas ten ostatni raz

Tu na zgliszach świata, piękna noc uniesie nas do gwiazd

Niech czasu miernik będzie nam odźwiernym, wyryje dwa serca w kamieniu węgielnym

Wówczas wypełnimy nicość tangiem, uciekając przed pełznącym porankiem

Przeklinam nasze wspomnienia 

Żyj chwilą, zapomnij, bo miną Ci co płyną z prądem jak płotki

Pamiętasz tę gorycz przełknięcia porażki, gdy przyszedł też po Ciebie i śmiał się w twarz Ci?

Oddech Cię boli, jakbyś w krtani miał nóż, więc oddychasz powoli, by nie zranić swych płuc

Popatrz w dół, to nie świat masz u stóp- to brud

Gdy twarde pięty uderzają o grunt

Skręcone kostki, dziesiątki siniaków na łydkach

Piszczele co do ostrych krawędzi mają dystans

Kolana zdarte w upadkach na szkło

36,6 stopni Celsjusza

70 procent wody i dusza

5 litrów krwi, jedno serce ją tłoczy

i jeden TY,by to wszystko zjednoczyć

Czarnej rozpaczy samo dno

Jak to wytłumaczyć

Co to ma znaczyć

Mogę zginąć

Chłopcze, wiesz czym jest miłość?

Tylko nie mów teraz mi, że nie ma między nami nic!

Kocham muzykę ale dzwonię, żeby Cię usłyszeć

Ja i Ty- powiedz co się stało z tym

Chciałam być z Tobą, życie całe dam Ci

Źródłem cierpień staje się źródło westchnień

Słowa kłują jak cierń

Bo ja jestem akoholem, którym się upijasz

Jak amfetamina robię Tobie w głowie miraż

Zmieniam nastroje i klimat, i nie możesz mnie powstrzymać

Uzależniam Cię na dobre, może lepiej nie zaczynać