Pyk

Gdy mówię s język pragnie dotyku zębów by przy ł cofnąć się zawiedziony ów znajomością.  Przy o me wargi zaokrąglają się- rzekłbyś: ,, urocze kółko" i uśmiechnąłbyś się do słodkiej buzi w wyrazie dziecinnego zdziwienia. W twardo stoi na przeszkodzie połączenia się dwóch pokrewnych o-dusz.

Odurzyliśmy się słowami. Szukaniem sensów, tropieniem zagubionych myśli i grą, kto lakonicznie powie ,,więcej".

Pracujemy nad tekstem, który stanowi swoistą formę kreacji. Ale czy istotne jest to gdzie w tym wszystkim zaczynasz się Ty?

Pisujesz te słowa daremne z upodobaniem-tak banalnie pokazujemy sobie prywatne światy.

Nad tym wszystkim unoszą się wonne opary wzajemnej fascynacji.

Ale nastanie: pyk! Przelotne spotkanie górnej i dolnej wargi by to wszystko uciszyć.

Wystarczy, że staniemy na wprost siebie, staniemy  swobodnie odrzucając kreacje stworzone na potrzeby własnego ego. Z oczyma pełnymi fałszu zlustrujemy swe ciała napięte i będziemy wiedzieć, że po tej jednej nocy nastąpi koniec obwieszczony  ,,pyk dobiegającym zza ściany.

Nastanie cisza.