potrzebuje wakacji z dala od tych ludzi. nawet moja głowa mówi dość afiszując tęsknotę za podróżą tylko we dwoje rozdzierającym bólem, którego nigdy wcześniej nie było. teraz to ja się wcale nie dziwie, dlaczego co po niektórzy nabawili sie depresji, zniechęcenia czymkolwiek przebywając non stop w takim towarzystwie, nie mając takiego miejsca, aby się odstresować.

moja podświadomość pracuje na pełnych obrotach czując ten lęk przed "najważniejszym egzaminem w moim zyciu", samo życie dało mi już niezły egzamin wytrzymałości z otaczającymi mnie ludźmi, więc co tam jakaś matura.

jak to jest, że są ludzie, od których nie możemy się oderwać, a radość z ich braku jest jak wydech po dłuższym wstrzymywaniu powietrza. a, żeby spędzać więcej chwil z kimś z kim sytuacja jest odwrotna i żeby stał się naszym czynnikiem nieoderwanym trzeba czekać.

eksplozja negatywnych emocji wybuchła, a co jeśli u kogoś już nawet nie wybucha, tylko istnieje non stop? jak ja nienawidze tych strych niedojżałych pryków, którzy.. ach. gr!