kiedyś mówiono nam, żebyśmy nie ufali nikomu. wierzyliśmy całym sercem, że świat jest zły. zgubne rady powtarzane jak mantra doprowadziły nas na dno. tkwiliśmy tam zbyt długo, zagubieni we własnych myślach, pogrązeni w beznadziei. z każdą myślą byliśmy bliżej końca, każdy oddech był jak skażony zatęchłą rzeczywistością. toksyczne środowisko wypalało z nas resztki człowieczeństwa. i nikt nie mógł przemówić do naszych serc, poruszyć naszych sumień. 

nasza historia zapewne nie miałaby szczęśliwego zakończenia, właściwie i tak go nie ma. tylko czy musi zdarzyć się cud, aby coś się zmieniło? dlaczego tkwisz w odmętach rzeczywistości, nie chcesz przyjąć być może ostatniej szansy ratunku?

chodź, pokażę Ci lepszy świat. nie znajdziesz tu pustki, nie odczujesz bólu. chodź, niech przenika Cię światło. przyjdź by zaznać oczyszczenia. niech przeniknie Cię szczęście, byś mógł kroczyć po świecie z lekkością, byś unosił się ponad codziennością. chodź, jeśli nie boisz się szczęścia, jeśli chcesz znaleźć swój cel. 

odziana w martwe słowa, obleczona złą sławą, często przeklinana za samo istnienie. cel wędrówki, przedmiot poszukiwań. podstawa podstaw, fundament świata. przyjdź, poznaj ją, powierz jej swoje życie. wystarczy słowo, dostaniesz ją jak na dłoni. i jeśli dalej nie wiesz, czym ona jest... nie pozwól sobie na leżenie na dnie. podnieś się, wstań! tylko ona jest źródłem, tylko jej działanie trzyma Cię na tym świecie. przyznaj się sam sobie- ona istnieje.