kwintesencje niezamkniętych drzwi,

wrzeszczących przeciągiem korytarzy.

kto by pomyślał.

powinniśmy się trochę tym cieszyć.

jednak nie tylko przelany alkoholem boli i męczy.

jednak nie tylko my powodujemy zastój.

jeżeli dla kogokolwiek to bywa zastojem.

zawsze tylko pozostaje nam przypuszczac, że są pokoje, których nie da się odsprzątać,

że bywają takie, w których to już nie bałagan,

w których miejscem krzeseł bywa stół, a kubki nawpółpełne stygną od zawsze celowo.

zawsze może się okazać, że porządek cudzym pokojem.

a na teraz jesteśmy jak rozwydrzone dziecko.

a w dodatku nie bywamy najlepszymi rodzicami.

brak nam pedagogicznego podejścia i cierpliwości.

miłości też trochę.

i tego przeświadczenia, że przecież jeszcze się uczy.

ile mozna cieszyć się, że zawiązało samo buty.

inne robią to z zamkniętymi oczami. są też piśmienne i mówią językami.

zdarza nam się zrobic to i tamto.

nie czytamy też bajek. 

nie wierzymy, że nie bywamy dobrymi rodzicami.

ufamy wrodzonemu instynktowi.

pustka z pustki, jak chaos z chaosu.

dwa kroki od domu.

więc niech nie jęczy i nie krzyczy, że przeciąg, że pusto.

skąd im się biorą te schizofreniczne wartości.

nawet na mnie nie patrz.

nie żebraj przy stole.

i tym razem zamknij za sobą drzwi. prosiłam.