Together we fly someday!

Oto i ten długo oczekiwany dzień, VIII Najazd Barbarzyńców na Zamek Ogrodzieński (właściwie to Podzamczański, ale i tak wszyscy używają tej pierwszej wersji, więc do Czorta z tym). Z ciężkim sercem stwierdzam, że się troszkę zawiodłam. Poprzednia edycja była o niebo lepsza. Czemu? Primo: dwa dni. Co prawda byłam tylko na jednym, ale ubolewałam i cierpiałam srodze z tego powodu, i obiecałam sobie, że następnym razem będę na obu, choćby się waliło i paliło! Niestety, dotrzymać obietnicy nie było mi dane... Secundo: brak muzyki!!! To znaczny ubytek. W zeszłym roku zauroczył mnie Percival, którego to słyszałam wtedy po raz pierwszy, a towarzyszył im także zacny Jar, którego również do tej pory słucham. W tym roku liczyłam na powtórkę z rozrywki w kwestii repertuaru tudzież coś równie wspaniałego, a tu kaput, zespołów nie ma... I tertio: w zeszłym roku było więcej ludzi epoki. Gdy szłam sobie ścieżką, miałam wrażenie, że naprawdę jestem w średniowiecznej wiosce... A dziś? Dużo więcej tych NORMALNYCH... Znaczy jak dla kogo, dla mnie to byli OBCY! (do których też niestety się zaliczam... agr, zresztą, zależy z jakiej perspektywy!).

Oczywiście nie narzekam i w przyszłym roku też pojadę na sześćset sześćdziesiąt sześć procent, ale mam nadzieję, że IX edycja będzie przypominała bardziej VII niż VIII.

I największy plus, wisienka na torcie... widziałam mojego łucznika! <3

Ale dzisiejszy dzień ma ogromnego minusa, jak stąd do Helsinek! A mianowicie... Nie pojechałam na Huntera!! Nie będę się nad tym rozczulać, bo toż jest skandal w biały dzień i nie mam zamiaru sobie jeszcze nerwów dodatkowo psuć. A PFE!

Na Thora, jutro poniedziałek.... A do wakacji równiusieńki miesiąc, nie sczymię przeca...

______________________________

Together we fly someday!