314

Zdajecie sobie sprawę, że przez większość czasu jesteście martwi? Wy nie żyjecie, tylko egzystujecie. Jesteście, ale równie dobrze może was nie być. Nie robicie nic, robiąc tak wiele.

Od małego wmawiają wam: Ucz się w szkole, żeby potem pójść na dobre studia. Ucz się na studiach, żeby potem mieć dobrą pracę. Bierz dodatkowe godziny w pracy, żeby potem na starość mieć za co wyżyć, bo z emerytury ci nie starczy. A potem umierasz. I gdzie tu jest właściwie miejsce dla ciebie? Dla twoich zainteresowań? Dla głupich przyjemności i słodkiego lenistwa. Gdzie czas na życie chwilą, skoro mówią, że każda chwila determinuje twoją przyszłość? Tylko co z tą przyszłością? Jeśli będziemy tak tępo za nią kroczyć, to w końcu zorientujemy się, że nie mamy przeszłości. Siedząc w bujanym fotelu będziemy opowiadać dzieciom jak to wylądowaliśmy w szpitalu z przepracowania, aby teraz one mogły bez problemu iść na najlepsze i najdroższe studia medyczne, żeby znaleźć potem dobrze płatną pracę i odkładać na studia dla swoich dzieci. Serio? Tego wszyscy chcą? Dlaczego kogoś kto idzie za własnymi marzeniami a nie za planami, którzy inni mają dla niego, trzeba nazwać leniem? Dzieckiem, które powinno dorosnąć i odnaleźć w świecie? Przecież to my tworzymy ten świat. Jeśli nikt nie będzie marzył, będzie to świat bez ambicji, aspiracji... pięknych celów. Czas jest zbyt cenny. Życie jest zbyt krótkie. Równie dobrze jutro o tej porze mogę nie żyć. Kto wie? Więc dlaczego marnujemy nasz czas na pośpiech. Na gonitwę za przyszłością, skoro nie potrafimy się cieszyć nawet tym co posiadamy teraz? To ta chwila jest najważniejsza, a nie to co wydarzy się kiedyś, w przyszłości. Skąd wiesz, że ta przyszłość w ogóle nadejdzie?

Dlatego teraz żegnam was wszystkich aby oddać się skromniej przyjemności oglądania debilnych seriali. Na to mam ochotę i to też zrobię.