To już jest koniec...

Mam głęboką depresję...

Od kilku miesięcy się z nią zmagam.

Od tej cholernej Holandii ! 

To mnie załamało...

Wiedziałam, że powinnam iść do lekarza, ale myślałam, że sobie poradzę.

Teraz to już koniec.

Zniszczyłam swoje życie. Nie tylko swoje...

Zniszczyłam siebie, swoją psychikę.

Teraz już za późno na cokolwiek, nigdy mi nie wybaczy, nie da mi już szansy.

Nie wiem czy chcę walczyć, czy warto.

Wolałabym zniknąć, zasnąc i już się nie obudzić, tak po prostu.

Mogłabym pójśc do psychiatry, ale nikt mi nie pomoże, nikt nie wesprze. No bo po co? I tak jestem wrakiem.

Do kogo się zwrócić o pomoc ?

Nie mam już nikogo. Wszyscy by woleli żebym zniknęła z ich życia.

Zatańczą na moim grobie, ze szczęścia, że zdjęłam z ich barków ciężar...

Nie chcę tak żyć, nie chcę żyć, nie sama...

Miał być dom, rodzina, dzieci. Miało być szczęście. Tyle obietnic...

Jestem w stanie się podnieść, ale nie sama. Jeżeli nikt mi nie pomoże zostaje tylko jedno...

"Obiecał, że będzie przy niej zawsze, w dni szczęśliwe i w te złe, w zdrowiu i w chorobie. Obiecał, że ją uchroni przed wszystkim, że będzie nad nią czuwał, ale zawsze obiecuje się więcej, aniżeli można dotrzymać."

"Wiem co znaczę niespełnione obietnice. To znecanie się i zadawanie bólu osobie, której mówi się, że się ją kocha, obiecuje się coś a potem jednym słowem lub czynem zmienia te przyrzeczenia w nic nie wartą kupkę gównianych banałów."

" Wierzę, że im bar­dziej się kocha, tym więcej się czy­ni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczu­ciem, nie mógłbym na­wet naz­wać miłością."

"Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa..."