those were the days

Mary Hopkins powiedziałaby; Those were the days my friends, we thought they'd never end. A jednak, skończyły się. Skończyły się dni w których można było zastanawiać się co dzisiaj zrobić, nad czym popracować, jak dobrze wykorzystać czas... Skończyły się jeszcze w zeszłym roku, trwają teraz i będą jeszcze bardzo długo.

Nie będę silić się na optymizm, ponieważ go nie mam. Ani udwać że sobie z tym radzę, albowiem sobie zdecydowanie nie radzę. 

Koń przeniósł się do nowej stajni i oprócz bólu który towarzyszy leczeniu zapewne jest całkiem szczęśliwy, bo ma wszystko czego może sobie życzyć koń. I żadnych wymagań, oprócz znoszenia kolejnych wizyt weterynarzy. 

Należą się pewne wyjaśnienia, co się przez to pół roku od ostatniego wpisu (to już naprawdę tyle minęło?) działo. Po wycięciu w styczniu wszystkie sarkoidy radośnie odrosły, ale to byłoby trochę za mało, więc odrosły dwa razy większe. I wcale nie zamierzały się na tym rozmiarze zatrzymać. Weterynarz K. nie mając pomysłu co dalej, postanowił po prostu mnie olać i przestać odbierać telefony. Przecież facet nie może się przyznać do niewiedzy, prawda? W Polsce możliwości leczenia zdecydowanie się skończyły i trzeba było wyjść dalej. Padło na profesora z uniwersytetu w Liverpoolu, który za kolejną górę pieniędzy zgodził się pomóc. I w ten oto sposób zdobyliśmy strzeżone patentem maści. Razem z 13 stronicowym (!) raportem na temat stosowania. Skończyliśmy pierwszą turę smarowania i narazie, zgodnie z zapowiedziami, wygląda to okropnie. Duża opuchlizna promieniująca na nogi. Sarkoidy mają teraz powoli odpadać. Zostaną ogromne dziury, które będą się jeszcze musiały prawidłowo zagoić. A potem zostaje mi już tylko dać na mszę i modlić się, żeby nie odrosło...

To były dni, gdy mogłam myśleć o rozwoju. O pracy z koniem. Ba, nawet o jeździectwie! Teraz to takie odległe.