Kapitan spojrzał na Ferminę Dazę i dostrzegł na jej rzęsach pierwszy blask zimowego szronu. Następnie popatrzył na Florentina Arizę, jego niezłomne opanowanie, nieustraszoną miłość i przeraziło go spóźnione podejrzenie, że to nie śmierć, ale właśnie życie nie ma granic. - Jak pan myśli, jak długo możemy pływać w to cholerne tam i z powrotem? - zapytał. Florentino miał przygotowaną odpowiedź od piędziesięciu trzech lat, siedmiu miesięcy i jedenastu dni, łącznie z nocami. - Przez całe życie - powiedział. Gabriel Garcia Marquez, "Miłość w czasach zarazy". może troszkę gorzka refleksja nad czasem u Marqueza, może troszkę paraliżująca koncepcja starości, może troszkę nierealna miłość, ale piękne zakończenie. i co z tego, że banalne.