Iskrą tylko

Jak bardzo życie człowieka się zmienia

Kiedy najbliższy JEST, a zaraz go nie ma?

Gdy ten nie znika na chwilę wychodząc,

a na wieczność zostawia - odchodząc?

Trudno szukać w szczegółach radości,

gdy nie ma już tej samej codzienności,

gdy miejsce przy stole puste pozostaje,

a serce z tęsknoty każdego dnia się kraje.

Jak wrócić do żywota,

gdy do trwania odchodzi ochota,

kiedy samotność duszę przeszywa

i brak TEGO dotyku serce rozrywa?

Nie wiesz kiedy spodziewać się końca,

I co pozostawisz nie widząc już słońca.

Kto będzie płakał latami po Tobie

Lub kto się załamie zostając sam sobie?

Mówi się że człek swego losu jest kowalem,

dlaczego więc odchodzić i zostawiać bliskich z żalem?

Planować pożegnania - tego nie wypada...

A może wybór terminu to nie głupota, lecz odwaga?