Hi mommy!

to naprawdę trudna sztuka.

być rodzicem, wzorem i nie zatracić siebie. ciekawe jakie uczucia towarzyszyły naszym rodzicom w momencie, kiedy wydaliśmy swój pierwszy krzyk? czy to, co planowali, czego się obawiali, lękali i na co czekali miało swoje odzwierciedlenie? bo marzeniem każdego rodzica, a przynajmniej tak powinno być, jest by ten mały człowiek wyszedł na ludzi.

co za tym idzie - długa i kręta droga przed nami.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że pierwsze 3 miesiące są słabe. Że trzeba przeczekać po prostu. Nie uginać się, nie tracić cierpliwości. Ale czasem to nerwy biorą za wygraną. To, że zmęczenie sięga zenitu. To, że znów trzeba zarwać nockę. To, że nocne przerwy karmienie - przewijanie - karmienie - usypianie zajmują każdorazowo godzinę.Godzinę tak cennego snu. Ha. W życiu bym nie pomyślała, że będę tak walczyć o każdą chwilę snu jak dziś. Z pewnością trzeba przetrwać. Poczekać, kiedy maluch będzie Cię dobrze widział. Kiedy uśmiechnie się do Ciebie świadomie - chyba na to czekam najbardziej. Wszystkie trudy, łzy, nieprzespane nocki dać za ten uśmiech, który sprawi, że nagle masz w sobie niewiarygodną siłę (jak to mama) by wkładać w tego młodzieńca samo dobro.

who. to naprawdę trudna sztuka.

poród. 6h20min. kobiety. jesteście moimi bohaterkami. wszystkie. te, które już mamami są i te, które przygodę tę mają jeszcze przed sobą. najgorsze doświadczenie w życiu. totalny brak intymności w połączeniu z brakiem jakiejkolwiek kontroli nad swoim ciałem. I chyba tyle. Bo nie ma co. 

i wiecie co? 

on będzie agent. ja to widzę. 

:) dobrze stworzyć coś, co ma ręce i nogi.