Mogłabym sobie tutaj,gadać i gadać...
Jest okres w którym walczysz,
I jest proporcjonalny do siły marzeń,siły wiary,
Póki starczy ich...
Nie umiesz poddać się i zmierzyć z prawdą
Choćby cały świat mówił Ci,że już nie warto.
Nie umiesz odpuścić,sny dodają skrzydeł,
Nieważne co innym zdaje się niemożliwe,
Podnosisz rękawicę,przyjmujesz kolejny cios,
Mówisz : "ja wciąż to widzę!" choć oczy spływają krwią.
Stajesz do walki i stajesz się ślepcem,
Niewolnikiem wizji,rozum przegrywa z sercem,
I stajesz się naiwny, próbujesz skupić myśli,
Ale to wraca ciągle,zawyża Twój instynkt i wysysa emocje.
I stajesz się wrakiem,ten etap jest najgorszy,
Bo jeszcze nie płaczesz i bliżej Ci do złości,
A potem coś pęka i nie ma już perspektyw.
Serce masz tak puste,wzrok jest taki tępy...