Cała wina spada na mnie, lecz nie znajdziesz mnie z żyłami podciętymi w wannie, słyszę to i cierpliwości mi nie starcza, kiedy drugi grzesznik winą mnie obarcza, to jest czysta prawda, jak te łzy wylane.
Jestem winny, mówisz lecz sam piszesz testament.
Tu dziś, setki chętnych, by mnie wytknąć palcem, lecz wewnętrzna siła nie da polec mi w tej walce, mówię prawdę, umiem przyznać się do winy, Panie, jesteś bez winy, to pierwszy chwyć za kamień.
Na mej duszy ciągle noszę tamto znamię, w którym tak jak było wszystko po kolei zapisane.
Ty możesz kłamać tak bez końca na tej krętej dróżce, ale nie oszukasz swojego odbicia w lustrze.
Jestem winny, bo nie przestaje mówić prawdy,
Chcą mnie zniszczyć, lecz to im się nie uda, bo póki co żyję z prawdą na ustach.

To miejsce krzyczy, ten głos, tylko ty słyszysz, to tu upadasz i rozliczasz się w chwilach ciszy.
To sacrum w dziczy, jedenastu w okolicy.
Znajdzie je w sobie i potraktuje to jak wyczyn, przy czym, czasem łatwiej jest machnąć ręką, niektórzy miękną, granice mamy tu cienką.
To żyje ze mną, dzięki temu umiem klęknąć, choć czasem zło przejawia, kruszące piękno.
Czasem chce przestać, czasem widzę jak reszta, chce mieszkać w pałacach i dopuszcza się kurewstwa i ucichło z tego miejsca, droga do szczęścia.
Droga po trupach i argumenty w pięściach.
To bajka w częściach, a ten ląd to sumienie.
Jestem winny w oczach innych nadal jest moim cieniem.
Tak jestem winny, tego wyroku nie zmienię.
Jak Ty i Ty bo konsekwencje nie są nieme.
Jestem winny, Boże, tylko Ty, nieomylny może, gdybym był inny, byłoby jeszcze gorzej, dlatego nie do końca czystą duszę noszę, by walczyć z nieprzychylnym losem.
Ty to doceń, nie skreślasz mnie na starcie, ja i tak uparcie nie poddam się w nierównej walce.
Skazany przez tych wszystkich, co życie ich rozpieszcza.
Kto jest bardziej winny, po tych ośmiu wersach,
Nie jeden moralny morderca, wydaje na mnie wyrok, bo nie idę na ilość i nie rządzi mną chciwość.
Jestem winny, bo jestem silny, jestem inny niż Ty, moje łzy wypłukały sny pełne krwi.