zrozumienie przychodzi z czasem.

moje życie to ta krótka chwila

to co czuję w niej to moja siła

ona we mnie jest już od wielu lat

Kojąco pozytywna nutka na zakończenie tygodnia rozpoczynającego pietnastkę, w której nie pokładam żadnych nadziei, bo zwyczajnie wiem, że dam z siebie wszystko by wypełnić ją po brzegi wszystkim co dla mojej pikawy najlepsze. Kojąco pozytywna na ten mieszmaszowy, niełatwy wcale tydzień, w którym postawione cele natrafiły na masę zakrętów i chociaż w ustach nie raz czułam smak goryczy po poniesionych porachach teraz czuje słodkość niesamowitą, widząc ile lekcji dostałam od losu tak po prostu, zupełnie za free. Wyciskam je jak cytrynę, uśmiecham się najszerzej i wchodzę w kolejny, równie pracowity, równie trudny, drugi tydzień. Chociaż wciąż jestem na huśtawce własnych rozterek, choć nie potrafię podjąć jednoznacznej decyzji jestem mocniejsza o doświadczenia zwłaszcza te niedzielnosobotnie i choć jeszcze nie wiem jakie to będzie miało skutki wiem czego chcę, wiem jak to osiągnąć, a to już niemal gwarancja sukcesu chyba że znów wylosuje nie te pytania, chyba że nie znajdę płyty, chyba że przeambicjonuje swoje cele, ale co by się nie działo wyjdę z tego mocniejsza. To jest naprawdę cudowne że wraz z pietnastką wraca umiejętność wdzięczności i zwyczajnego docenienia każdej gorzkiej porażki i każdego cudownie krzepiącego słowa bliskich ci ludzi. Samodyscyplina is the key. Wierząc w to mocno wracam do cudownej lektury dosyć społeczno-poznawczej zasrańskiej. Po prosto to moje teraz i to moje tu wykorzystam jak najpiękniej. Każdego kolejnego dnia. Dziękuję.