Zawiedziona sytuacją, naginam rzeczywistość,

zamykam oczy, by się nie stać realistą.

Życie stało się niczym serial, czarna komedia, a to wszystko przez jedną bardzo bliską osobę.

A zbudowała ona naszą relację na setkach kłamstw.

Czuje się jak pozbawiona części duszy, tej części, którą jej poświęciłam, bo uwazałam ją za siostrę, której nigdy nie miałam.

Wiedziała, ze zrobię dla niej wszystko i to wykorzystała, teraz już tak łatwo nie zaufam. Nikomu. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie wpędzała mnie w takie dołki dalej, mimo 0 kontaktu, bo picie niczego nie rozwiąże, a mimo to w ten właśnie kąt mnie zaczeła zapędzac. Utkwiłam w błędnym kole kompleksów, w których mnie wciąż utwierdzała.

Mam ochotę zabić i owinąć falki w koło jej szyi, tymbardziej, jeśli przez nią stracę znów kogoś...

Kogoś dla mnie bezcennego.