Just the way you are

Długo nic nie pisałam. I dużo się zmieniło.

Po pierwsze sesja. Pierwsza sesja mojego życia zakończona sukcesem. Tyle stresu, nieprzespanych nocy i straconych nerwów, ale TAK! Udał się! Pierwszy dzień wiosny okazał się mega szczęśliwym dniem. Chyba do końca życia go nie zapomnę. Poprzedni semestr dużo mnie nauczyl. Przede wszystkim systematyczności. Sesja jednak przyniosła więcej problemów niż tyllko stres. Problemy ze wzrokiem , uzależnienie od czekolady i  uczulenie na kawę rozpuszczalną. Tyle wygrać...

Po drugie no niestety, ale to co się zaczyna, czasami szybko się kończy. Sylwester był udany. Naprawdę super. Ale no niestety...

Po trzecie ostatnio spacerując po Poznaniu, naszła mnie taka myśl, że to miasto kiedyś było dla mnie zupełnie obce. A teraz spędzam tu każdą wolną chwilę. Coraz mocniej zakochuję się w tym mieście. Nie chcę wracać do Szczecina, to pewne (chyba). Muszę znaleźć sobie inne miejsce na Ziemi. I Poznań wydaję się być w porządku. W końcu tutaj zaczęłam swoje drugie życie pół roku temu. Trzeciego już nie chcę. Poza tym coraz bardziej wszystko zaczyna się układać, coraz większą więź czuję z tym miastem. Oby tak dalej.

Po czwarte zmiana trybu życia i odżywiania, to był bardzo dobry pomysł. Teraz każdego dnia czuję, że żyję. Dzień bez ćwiczeń jest taki pusty.... No i uzależnienie od czekolady powoli mija.

Po piąte był sobie przyjazd moich kochanych szczecinianek. Było cudownie, dziękuję :*

Po szóste opicie mojej zdanej sesji udało się. Pijalnia z grupą (co zdarza się naprawdę rzadko). Tramwajada! Najlepsza impreza w Poznaniu ever! Tyle kłótni, obrażania i emocji. Ale i tak najlepszy był wypad do City Hall. Nigdy go nie zapomnę. Mojego Mexico też nie :( My wife, taka piękna i roztańczona.

Po siódme tęsknię mimo wszystko za Szczecinem. Tęsknię nawet za moim biurkiem, za bałaganem, za drzwiami, oknem, szafami. Za Wałami Chrobrego szczególnie. Oprócz tego brakuje mi Ciebie Jamniś. Brakuje mi Twojego uśmiechu z rana i złośliwości, głupich pomysłów, gadania o głupotach. W sumie nawet nie da się tego opisać jak mi czasami źle.

Ostatnio mam dużo myśli. Przede wszystkim jedną: "JAK MOŻNA KOGOŚ TAK MOCNO KOCHAĆ?" Tak bardzo chciałabym kiedyś kogoś pokochać, a w sumie nie kogoś, chciałabym tak pokochać Ciebie. Byłoby idealnie. Teraz nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Ale wiem, że ten układ nie jest dobry. Na pewno nie.

Ostatnie miesiące wiele mnie nauczyły. Chyba mam większy dystans do życia i zaczynam cieszyć się chwilą. Nie można wszystkiego zaplanować. No i całe szczęście.

Niedługo Wielkanoc, znowu koła i kwadraty. Ale już nie będzie tak źle jak w tamtym semestrze.

And I'd just liek to say
I thank god that you're here with me