pstryk

pstryk...

i kolejny, każde zdjęcie jest takie kolorowe, tyle piękna na nim widać. Można się zatrzymać, uchwycić tą lub tamtą chwilę, chwilę radosną lub piękna.

A życie?

Tak, ono też jest kolorowe, ale tak jak na zdjęciach, niestety tylko w niektórych momentach i niestety tych pięknych sekund w życiu jest niczym tych zdjęci, tak, tak właśnie bardzo niewiele.

Autobiografia...

kiedyś? Malutki chłopiec, którego życie nauczyło marzyć!
dziś? ... sam siebie nie rozumie...

pstryk...

Wszystko prysło...
Dlaczego? kiedyś to wszystko było takie łatwe, proste - co najmniej wydawało sie bardzo proste, takie logiczne i sprawiedliwe...
Tak nad wszystkim czuwał Bóg, sędzia sprawiedliwy, który za złe karze, za dobre wynagradza, tak tak zawsze mi to powtarzano...
Niestety, ten świat, coraz trudniej jest go dostrzec, gdzie on się podział, dlaczego go zagubiłem?

Modlitwa - Usłysz, wołania tych tysięcy osób...

słyszę ich głosy, słyszę ich kroki, gdzie oni są? Gdzie oni będą? Zagubieni oni już nic nie widzą?
Tak, tak, tak wszyscy stworzyli nam perspektywy, perspektywy nie do życia...
Tak, mówią nam idźcie przez życie... dążcie wysoko? Ale gdzie...
Gdzieś zgasło to światełko które świeciło od dziecka?
Nie ma go, czy go nie widzę?
Gdzie ten blask?
Cel?

pstryk...

tysiące nie poukładanych myśli, wołających często o coś czego nie ma...
o coś co jest nie możliwe...

szpital dla umysłowo chorych... ha...
może wkrótce już będą raczej szpitale dla umysłowo zdrowych...

jak postrzegać ten świat?
jak co kol wiek na nim ujrzeć...

tak, pozostały tylko sekundy... pstryk...
sekundy, w których można się cieszyć...
sekundy, które zdarzają się jedne na milion...

pstryk...

przepraszam, za treść - to prosto przelane myśli na "papier"