o, ironio... zwykle wierzyłam w przeznaczenie, ale częściej uważałam, że szczęście po prostu mnie omija. że mnie nie lubi. nie chce ze mną przebywać. ile razy myślałam, że to szczęście, dość szybko przemijało. jak teraz. co mnie nie zabije, to mnie wzmocni. i co? prawda. poznaję siebie. z każdą minutą. nie płaczę. bo po co. żadnej ulgi. okaz słabości. nie mam ochoty na to. tak. chcę być sobą sprzed paru lat. na wszystko patrzeć z góry, nie mieć długotrwałych urojonych problemów. myśleć `uda się`. często we mnie zanika wiara w siebie. a dobrze wiem, że jestem silna. kazdy człowiek przepływający przez moje serce i umysł zostawia we mnie ślad. lepszy lub gorszy. ale coś z tego wyciągam dla siebie. i żałuję, że jakiś czas temu dałam sobie wmówić, że jestem słaba, że nie mogę dać rady, stawić czoła przeciwnościom. pieprzę. serdecznie i z całego serca. kurwa. dam radę ze wszystkim. mam dużo motywacji i chęci. dziękuję , że mam ludzi obok siebie. i mimo zaledwie kilku dni z niektórymi czuję się , jakbym spędziła z nimi miesiące. a teraz mam ochotę poczytać swoją `biblię` i nie myśleć o niczym ważnym. i to jest mój pierwszy wieczór z wprowadzeniem szczęścia w swoje życie. bo wiem, na co zasługuję. i o. jestem kreatywna. mimo braku części przydatnych mi rzeczy zadomowiłam się. deski służą za korkowe tablice, a podkładki za ramki. Tyyy no spoko. każde stado musi mieć swoją czarną owcę.