Wszyscy dzień w dzień pytają jak się czuję, a czy ja jestem jakaś chora? Nie, wciaż jestem tą samą osobą, może trochę bardziej konsekwentną i ciut bardziej ostrożniejszą i doroślejszą. Nic poza tym się nie zmieniło. Gdy przychodzą dni szkoły i widzę tylko nauczyciela zmierzajacego w moją stronę, od razu idę gdzie indziej, od razu znajduję sobie zajęcie, dlaczego? Aby znów nie słyszeć tych wszystkich pytań,a potem pouczeń i wywodów, które wcześniej sprawiały, że miałam łzy w oczach, a teraz najzwyczajniej w świecie sprawiają, że się denerwuję.

Dni znów wracają do normalności, mam przy sobie wspaniałych ludzi,kochające przyjaciółki, wspierającego człowieka, na którego zawsze mogę liczyć, upartego debila,który obsypuje mnie screenami. Sama czuję wewnątrz, że staję się lepszym człowiekiem. Podziwiam się, że umiem prawić takie morały i pouczenia w stosunku do moich psiapsi, szkoda tylko, że sama sobie nie umiem takich mądrych prawić :)

Typ osoby, który nie lubi jak ktoś sie wpierdala w nie swoje sprawy, robi coś za twoimi plecami, próbuje wyciągnąć z ciebie jak najwięceji "niby chce ci pomóc"- to mnie otacza od długiego czasu.

Przez ostatnie dni miałam tylko jedno pytanie w głowie, co robić? Mając swoją wizję, która była odradzana przez najbliższe osoby i tak została zrobiona, bo przecież nie byłabym sobą.

Sytuacje, które kiedyś sprawiały ból, stają się codziennością, do której musialam się przyzwyczaic. Teraz, gdy właśnie sobie biegam na bieżni , mam ciszę i spokój. nie zwracam uwagi na nic, nawet na to co znów powiesz, gdy skończysz robic brzuszki i ochrzaniając mnie za to, że tutaj właśnie piszę takie bzdury, ale mało mnie to obchodzi :)
A na sam koniec, obiecałam dziś, że dodam wpis i pozdrowię w nim moje super krejzi dziewczynki, bużki dla Cacko i Gocman :*

POZDRAWIAM.

Żad­na wiel­ka miłość nie umiera do końca. Możemy strze­lać do niej z pis­to­letu lub za­mykać w naj­ciem­niej­szych za­kamar­kach naszych serc, ale ona jest spryt­niej­sza  wie, jak przeżyć.