jest późno

O trzeciej nad ranem przychodzą najgorsze demony. Żerują na pustych od myśli przestrzeniach, bo pozostałe są po brzegi zajęte gorzkimi refleksjami.

Widzę ten obraz i automatycznie czuję, jak krew odpływa mi z głowy i robi mi się słabo. Jest to obraz miejsca, w którym mnie nie ma, a bardzo chciałabym być. To widok sielankowy, ale zamiast cieszyć oko, wypala się na siatkówce jakby był rozżarzonym prętem.

Tęsknota za utraconym szczęściem jest nie do opisania. To trochę tak jakby patrzeć z bezpiecznego schronienia jak tornado rozrywa na kawałki twoją ukochaną przystań. Widziałeś ostrzeżenia, było od dawna wiadomo, że przyjdzie i w końcu namiesza. Oglądanie tej sceny jest jednocześnie oczywiste, przewidywalne co do skutków, jak i pełne niepokoju i strachu o to, dokąd się teraz udasz, skoro ukochana przystań nie istnieje. Albo może istnieje, ale w alternatywnym uniwersum, które niczym dwie proste raz spotkalo się z twoim własnym, ale od tamtej pory biegnie w innym kierunku. I się oddala. I więcej nie wróci.

Czasem śni ci się, że te proste na tyle daleko oddaliły od siebie, że z bieżącej perspektywy nie zauważa się, że tak naprawdę przestały być prostymi, ale zakręcają i tworzą znak ósemki. Wszystko jest początkiem i końcem. Do dziś dudni ci w niektórych przestrzeniach zajętych myśli cytat z Pani Jeziora, opowieść o wężu uroborosie. Siedzi tam i poprawia nastrój, że nowy, świeży i lepszy początek ciągle może nadejść. Miesza się to czasem z obrazem gdzie pozioma ósemka znaczy więcej niż serce. Nie wiesz czy było to najgłupszą czy najszczerszą niewypowiedzianą obietnicą. Nie wiesz w co wierzyć. Płyniesz przez życie, ale tylko dzięki temu, że niesie cię prąd tej rzeki. Do tej samej rzeki nigdy się nie wchodzi dwa razy - jednak ty rozumiesz prawdziwy sens tej sentencji i wiesz, że to wcale nic złego. Bo wszystko się zmienia i płynie.

.

Przystani nie ma. Wirujace w słupie wiatru kawałki, które później opadły na ziemię, posłużyły do zbudowania schronienia komuś innemu. Wciąż to mimowolnie oglądasz ze swojego schronienia, które przez lata stało się twierdzą nie do zdobycia dla kogokolwiek oprócz ciebie. Istnieje legenda, że nadal da się tam wejść i podobno widziano osobę, której już raz się to udało, ba, ponoć nawet wiele razy. Ale jak każdy bastion, zdobyty kilkukrotnie już tak nie cieszy - można odłożyć tę zdobycz na półkę, zająć się czymś nowym i bardziej ekscytujacym.

.

Jak wygląda ta tęsknota, sny, dni i noce, napisane wiadomości, skasowane wiadomości, niewyslane listy, niewypowiedziane, wręcz niewykrzyczane słowa?

Tak właśnie.

To jest pochłaniająca z każdej strony czerń, smutek i zgorzknienie. Ludzka pamięć jest zawodna. Ale nie wtedy kiedy sobie tego życzysz. Codziennie życzysz sobie żeby nie pamiętać i nie czuć. Żeby nie było czarno ani biało ani nawet kolorowo. Żeby było po prostu pusto. Żebyś stał się panem swojego losu, a nie tylko niewolnikiem zapętlonej ósemki.

.

Owszem, można nie wierzyć, że da się to wszystko czuć w jednym momencie. Można by pomyśleć, że jestem już tym zatruta do ostatniej żywej komórki w ciele. Ale nie żałuję. Nie. I nie będę. Ewentualnie tego, że nie starałam się bardziej.

Dziś dopiero zrozumiałam, że moje słabości, to tak naprawdę moja siła. Przezwyciężam je. Czasem się im poddaję, ale to nie jest stan permanentny.

Tak bywa. Jest to trudne, ale przecież nikt mi nie powiedział że będzie łatwo. Nie było obietnic. Wprost. Ani jawnego ostrzeżenia, że z delikatnego ruchu skrzydeł powstanie później to tornado.

Trzeba cieszyć się z małych rzeczy. Że gdzieś tam, komuś żyje się lepiej bez ciebie.

To droga już zawsze pod górę. Ale ja lubię góry. Ich nieprzewidywalnosc i chłód.

Po prostu przyszła jakiś czas temu mgła i nic nie widać. To mocno dezorientujace uczucie, bo przesiałam kompas i idę po prostu przed siebie. Nie ma tutaj palików znaczących drogę ani łańcuchów.

Jestem tylko ja i czarne jak smoła myśli.