nie ufaj

tak właśnie

głupie uczucie, kiedy udajesz szczęśliwą otaczają cię dziesiątki zafascynowanych fałszywych znajomych

kiedy przestajesz udawać i jesteś bliska samobójstwa i potrzebujesz tylko jednego z tych znajomych to nie ma nikogo

tak też się dzieje kiedy komuś próbuję powiedzieć o tym co mi siedzi w głowie

już dawno przestałam to robić 

każdy po kolei się ode mnie odwracał dla nowych znajomych 

którzy są lepsi

o mojej chorobie wie garstka osób

jeszcze NIKT NIGDY mnie nie zapytał

'jak tam Weronika, jak tam u ciebie? brałaś leki? jak sobie radzisz? co u ciebie?'

NIKT 

dziś znowu śniło mi się że wszyscy mnie nienawidzą

chcieli mi tylko zszkodzić 

zabić mnie 

a przecież tak nie powinno być

nie umiem rozmawiać z nowymi osobami 

jestem przekonana o swojej beznadziejności i zbędności 

wczoraj myślałam bardzo poważnie o samobójstwie 

powiedziałam o tym jednej osobie - zignorowała mnie 

tak bardzo zabolało, kiedy ludzie udają niewidomych na cierpienie innych 

'będzie dobrze'  

czuję się jakby ktoś wtedy mówił 'tak, tak, bardzo fajnie ale już się zamknij, porozmawiajmy o mnie'

zapewne tak właśnie myśli

jestem zupełnie sama 

nieważne już 

właśnie przyszła mama i zrobiła mi awanturę

taty już z nami nie ma 

nie ma go od roku 

rak zabrał go ze sobą, pochłonął 

często zastanawia mnie jak zareagowałby na to wszystko 

pewnie by krzyczał jak zawsze 

śni mi się bardzo często 

w tych snach umiera 

i tak od nowa 

jest coraz gorzej z każdym dniem 

wsparcia nie mam w nikim

nie mam nic i nie mam nikogo 

chciałabym tylko mieć z kim porozmawiać 

tylko tyle

z każdym dniem coraz poważniej rozważam samobójstwo 

~V