depresja

mama powiedziała mi że zmieniamy psychiatrę bo leki tak wysoko dawkowane po miesiącu powinny już dawno zacząć działać.

nie działają. 

czuję jak się oddalam, jest coraz gorzej, nie mam już nawet z kim porozmawiać, nie mam JUŻ nikogo. 

czuję się teraz źle a nie mam nawet komu tego powiedzieć 

znowu muszę zatrzymać wszystko dla siebie 

w głowie mam już tyle myśli że moje noce coraz częściej stają się bezsenne 

śpię wtedy z mamą i cały czas płacze, a ona nie wie co ma zrobić 

nikt nie wie

przecież już więcej się nie da 

chodzę na terapię, biorę leki.

nie chcę rozmawiać na tematy, które zajmują najwięcej miejsca w mojej głowie

przestałam już wierzyć w cokolwiek

ostatnio chciałam się udusić 

teraz mama boi się zostawiać mnie samą w domu

dlatego w styczniu będzie tymczasowo mieszkać u nas babcia

tylko tymczasowo 

ludzie zostawili mnie kiedy najbardziej otrzebowałam ich obecności 

już nie ufam.

mama widzi, że coś jest nie tak 

dzisiaj znowu nawet nie wyszłam z łóżka.

depresja zabija

nie ma nic.

psycholog ostatnio powieziała mi żebym się nie zmieniała, żebym zaakceptowała siebie taką jaka jestem bo jestem śliczna i nie powinm dążyć całe życie za ideałem, którego i tak nigdy nie osiągnę. że to jest niezdrowe i nieprawdziwe. taki obraz kreują nam media, a wygląd to rzecz ulotna. 

ona wie że się boję

zniszczyła mi cały obraz w mojej głowie, nad którym pracowałam bardzo długo.

popłakałam się z bezsilności.

płakałam całą noc

na drugi dzień nie poszłam do szkoły.

to był ostatni dzień. 

miałam w głowie obraz

nienawidzę was

 ~V