8. Zagubiona

Jeszcze do niedawna byłem dla niej wszystkim.

Nazywała mnie Swoim Światem. Dla mnie chciała zapomnieć o przeszłości, rozstać się ze swoimi fobiami, być piękną i szczęśliwą. Dla nas pragnęła normalnego, spokojnego życia. Przy mnie pierwszy raz poczuła potrzebę posiadania dziecka. Miałem wgląd w jej życie, psychikę, mysli, jak nikt inny przedtem oprócz A. Dziś pytanie o to, czy będzie mogła mnie jutro przytulić jest zbyt intymne. Tracę ją bezpowrotnie.

Pokażę jej tego bloga, kiedy znów mi zaufa, gdy wszystko między nami będzie takie, jak być powinno od samego początku. Jeśli nie zechce naszego powrotu, moje wpisy i tak będą jej niepotrzebne.

To prawda, nie myślę o tym, co będzie jeśli nie wróci. Układam w głowie plany, schematy, ale tylko te, które dotyczą nas razem. Naszej drogi ku wzajemnemu zaufaniu, naszej wspólnej przyszłości, ułożenia wszystkiego na nowo na starych fundamentach. Nie umiem wyobrazić sobie swojego życia bez niej, jej szczęścia w ramionach kogoś innego. Mam tylko jedną wizję przygotowaną na dzień, w którym powie mi, że nie jestem jej już potrzebny w życiu. Upiję się, ućpam, zeszmacę do granic nieprzytomności. Aby następnego poranka móc spojrzeć sobie w poobijaną twarz w lustrze z myślą, że wreszcie raz sam na coś ciężko zapracowałem. I chociaż raz mam to, na co naprawdę zasłużyłem.