I znowu w moim zyciu nastały chwile zwątpienia.. smutku, znowu mam wątpliwości, nie chce się poddawać ale to jest silniejsze ode mnie, nadzieja znów się gdzieś schowała a ja nawet nie probuje jej szukać. Milion myśli na minute i kompletna niewiedza.. nawet płacz mi nie pomaga, serce cięzkie jak kamień.. nie chce tak, nie umiem. Mój optymizm do świata znów zbładził z mojej drogi.. dlaczego potrafie pomagać innym a nie potrafie pomoc sama sobie? moze ja po prostu sama potrzebuje pomocnej reki, kogoś na dobre i na złe..

Zagubiona w samej sobie szukam drzwi by wyjśc i dalej walczyć o to czego nie widze...
zyje teraz taka monotonia...wszystko robie mechanicznie...staram sie nie myslec, zeby tak bardzo nie bolalo.jedynie wieczorem mam takie chwile zalamania, wtedy juz nie potrafie byc silna i powstrzymac lez.

W moim zyciu nadszedl czas zwatpienia, rozczarowania i wielu pytan...Nieraz wydaje mi sie że coś rozumię, że wiem o co chodzi po czym za chwile mam wrażenie ze jestem w całkiem innym świecie i nierozumie tego co jest dookoła mnie. Moze czasem jestem dziwna, jestem inna, mam swój świat, swoje marzenia i plany, swoje wartosci i poglady swoje zycie..jak kazdy zresztą. Sztuką jest zrozumieć samego siebie. Czasem szukamy czegoś bardzo daleko a niewidzimy ze mamy to przed oczami.
staram sie myslec pozytywnie. ze co mnie nie zabije to mnie wzmocni! Nie poddawac sie, nie mozna stac bezczynnie i patrzec jak wszystko NAS omija, trzeba przyjmować wszystko takim jakie to jest, a nie takim jakbysmy chcieli by było..

I wielkie podziekowania dla Marty  ( evilgirl.fbl.pl )  ;**

( Niee wiem jak sie odwdzięcze a szczegolnie Olka ;D )

wiem

że czasem b a r d z o trudno mnie kochać..