paradoksalnie proste
Dodano: 16 LISTOPADA 2011
brak
brak
Wieczór. Słabo oświetlony pokój. Pośród literek przemykających przed moimi oczyma, rysuje się kobiety kształt...
Ciało doskonale mi znane, zapamiętane lepiej niż pacierz. Muzyka jest delikatna, powaba, sentymentalna-taka, jak lubię.
Rozbrzmiewa w całym pokoju przyjemny gos Czesia. Nagle pokój zmienia się w ciemną kabine. Muzyka straciła swoją dźwięczność.
Słyszę tylko ciche, dynamiczne dżwięki przypominające brzmieniem bicie serca. Kobieta stała się wyrazista. Jest naga, piękna.
Jej usta zastygłe w martwym bezruchu. Jej oczy utkwione we mnie.
Kiedy wstaję, chcąc jej dotknąć to znika. Rozpływa się, ulatnia.
Tak właśnie do mnie wracasz, lecz nigdy nie cała.
