Jadę do pracy, siedzę i czytam anonimowe i mimo że większość tam jest pewnie wymyślona to trafiam na jedno które daje do myślenia.

Mam 22 I wczoraj po raz kolejny płakałam, że wszystko jest do dupy i że nie dam rady. Ale to jedno wyznanie sprawiło, że uświadomiłam sobie, że już nie raz było ciężko, że już nie jedną barierę pokonywałam, że dawałam sobie radę, że się nie poddałam, a wiele razy chciałam. Że przecież po maturze miało mnie już nie być. A jestem. I idę z tym wszystkim do przodu. I że zawsze w końcu przychodzą te lepsze dni, nawet jeśli tylko na chwilę.

Chyba na tym polega życie. Ale dam radę. Razem damy radę, siostro! Bo teraz jestem gotowa żeby walczyć, o nas. Bo o nią już za późno.