Sztuka

Wzięłam z ciebie to co najbardziej mi pasowało,

coś czego mi brakowało, za czym tęskniłam mimo, że dotąd było mi nieznane, 

wzięłam to i wymyśliłam, jakbym stworzyła cie na nowo.... dla siebie,

 i w tym się zakochałam....ale to iluzja.

Pytałeś czy cie kocham, mówiłam nie wiem,

bo kocham tego, który istnieje w mej nawinej, romantycznej wyobraźni

....a pomiędzy ideę i rzeczywistość pada cień

Nie chce już tego robić i żyć w poczuciu kłamstwa,

jakby coś mi dawano a potem wyrywano

jakbym zyskiwała i utracała wielkie nadzieje, dla których chciałam trwać,

wciąz na nowo i w kółko

... nie chce być niepoprawnym romantykiem

jak Werter żyć w miłości, która istnieje tylko dla cierpienia,

nie chce już tworzyć w ten sposób...

Wierzyć w potencjał,

zatracać się w esencji

a potem zbierać owoc w postaci bólu, rozczarowania i zatracania siebie

Cierpienie jest sztuką dlatego wiem, że jestem artystą poprzez swą wrażliwość

Cierpienie jest sztuką lecz nie może być życiem, dlatego nie chce już tworzyć w ten sposób..