wszystko się zmienia

Wszystko się zmienia

Jakiś czas temu mówiłam, że kocham siebie i swoje życie, potem mówiłam, że kocham siebie i swoje życie nawet jeśli to ciężka praca.

Myślałam, że kocham siebie ze swoją niedoskonałością. Tak jak dostrzega się piękno w naturze choć jest niedoskonała. Tak jak dostrzega się w niej piękno właśnie dlatego, że jest niedoskonała...

A dziś nie umiem......podobno nie można się zgubić, można tylko odnaleźć nowe ścieżki. Ja czuję się jak zawieszona w próżni, błąkam się po nicości.

Nigdy nie poradziłam sobie z tym. Uciekam, czasem bliżej, czasem dalej. Nie zmierzenie się z problemem to ciągła ucieczka. Ciągła ucieczka to brak spokoju, wewnętrznej harmonii, która jest właściwie wszystkim dla szczęśliwego, dobrego życia. Bez tego nie ma nic.

Wciąż proszę i wymagam od świata to czego nie jest w stanie mi dać. I oszukuję się, że tego nie robię, bo przecież wiem, że tak być nie powinno. Jakby ta wiedza miała być czymś wystarczającym...

Myślałam, że nie lubię normalnej, zwyczajnej codzienności dlatego, że mnie nudzi, i że to dla mnie za mało, ale to nieprawda. Nie lubię jej, bo to dla mnie za dużo i mnie przerasta.

Atakuję, bronię się lub cierpię.

Chciałam być dobrym człowiekiem, ale chyba nie potrafię i boli mnie to. I chyba właśnie to jest jedno z tych oczekiwań i wymagań, których świat nie jest w stanie dla mnie spełnić....

on obok mnie, w pół-amoku,

cały świat w tle pogrążony w wojnie o pokój....

.