34.

Wszystko odkładam na potem, ale Ciebie jakoś nie potrafię.

Pewnego wieczoru napisał mi, że już nie szuka dziewczyny. Z głębokim westchnieniem pomyślałam: 'znalazł'. Nie myliłam się. Napisał mi, że jeszcze z nią nie jest, musi tylko zapytać. Chciałam jakoś temu zaprzestać, równocześnie nie mówiąc mu o swoich uczuciach. Zapytałam się jaka jest. Zaczął wymieniać mi dziesiątki jej zalet. Opowiadał mi, jak dobrze się ze sobą dogadują, jak bardzo ją kocha. Pełna desperacji zapytałam, czy ją znam. Odpisał krótką, a jakże wartościową wiadomość: 'Bardzo dobrze ją znasz... To Ty kochanie ;*'.

Życie jest do dupy. Mam nadzieję, że chociaż śmierć jest zajebista.

Miłość, jak żelazny młot z zadziorem w niej utkwiła. Zraniła głęboko. Bolała. Bolała tym dziwnym rodzajem bólu, który dziwnie kojarzy się z rozkoszą.

Ludzie przeważnie odrzucają coś, co inni pragną mieć ponad wszystko.

Że niby brak mi Ciebie? No chyba się przeceniasz chłopcze.

Prawdziwy przyjaciel jest jak zwierciadło, w którym odbija się nasza dusza. On jest otwartą księgą naszych myśli, czynów i upodobań, podczas gdy inni, obojętni ludzie są księgami oprawionymi w grubą skórę i zamkniętymi na kłódki.

Ci, których kochamy, tak naprawdę nie umierają, bo miłość jest nieśmiertelna.

Może Ty masz poukładane życie, ale ja chcę mieć co wspominać.

Jeśli jest ciężko, to znaczy, że idziesz w dobrą stronę.

Była 2 w nocy. Poczuła wibracje pod poduszką. Wyciągnęła spod niej telefon i odczytała wiadomość od niego. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, bo po raz kolejny wyznawał jej miłość i pewnie znowu był pijany. Nie odpisała. Za pół godziny zadzwonił do niej i powiedział, żeby wyjrzała przez okno. Zobaczyła go tam z bukietem czerwonych róż. Krzyczał, że ją kocha i chce z nią być do końca życia.

Proszę bądź. Zwłaszcza, kiedy powiem, że masz wyjść.

I cierpię też przez to, że nie potrafię odwrócić się plecami do ludzi, którzy mnie ranią i mają za nic.

Nadal coś mnie łapie za serce, gdy patrzę na Twoje zdjęcie. Nadal mam to uczucie, że mi Ciebie brakuje.