Głębia <no copy!>

Nie widzę już powierzchni

Nie widzę też dna

Zawieszona pomiędzy światłem a bezdenną otchłanią.

Tonę nie tonąc

Prądy uczuć niosą mnie

raz ku górze

raz ku dołowi

Nigdy jednak nie dosięgają celu

Nigdy nie dosięgam celu

Światło i cień zderzają się we mnie

Raniąc by znowu uzdrowić

Nigdy nie mogą się pogodzić

Zawsze jedno

Zawsze drugie

Jak dzieci

Ile mogę jeszcze wytrzymać ?

Nie wiem już

co jest pomyślnym prądem

a co wirem  wodnym

Co ciepłem promienia słońca

Co wiecznym chłodem

Tonę nie tonąc

Obłęd

 Nie wiem już czy ja to ja

Kim właściwie jestem ?

Dlaczego się tu znalazłam ?

Setki znaków zapytania

Setki kropek na końcu zdania

 Na powierzchni pływają maski

Wiele

Kolorowe

Przyciągają wzrok

Sztuczne

Czekam

Aż ktoś zamieni je w proch

Spojrzy głębiej

W tą głębię

Niech stanie się promieniem

Który rozproszy mrok

Niech sprawi

By topielec stał się kimś

Kim był

Zanim ludzie

Odebrali mu oddech