Ot tak, na otarcie łez.

DZIĘ-KU-JE-MY ! :P

Było całkiem bardzo sympatycznie, nareszcie.. Miłe spotkanie, bardzo miłe spotkanie, fenomenalnie. I trochę się boję, i trochę tęsknię, za tym, co było, jak było, a było wspaniale, i trochę nie wiem co myśleć, i nie wiem jak będzie, i trochę& trochę za bardzo. Serce żyje, odrobiną nadziei, która pozostała i usilnie wznieca płomień, który nieustannie przygasa, rzeczywistość nie pozwala mu na nowo zapłonąć, by ogarnął on, od czubka głowy po koniuszki palców. Motyle w brzuchu nie trzepocą skrzydełkami już tak intensywnie i radośnie, powoli słabną i opadają na dno. Kręcimy się w kółko stąd nie ma wyjścia. Nie wiem już, co chciałam powiedzieć, i nie wiesz nawet, jak to na mnie wpływa. Młodzi, zakochani..czegóż chcieć więcej. Może prawdy?

/Przejaśnia się, o

5660