część 3 .

Oskar nie mógł przestać myśleć o Amelii. cały jego świat opierał się na niej. widział w niej dziewczynę swoich marzeń. z każdym dniem coraz bardziej. z każdym dniem było coraz więcej jej, w jego życiu. 

co nie zmienia faktu, że on nadal bał się, jak cholera. jego przyjaciele, rodzina - wszyscy mówili mu, że powinien spróbować, ale mimo wszytko nikt nie mógł go namówić. chociaż tak naprawdę, on sam tego chciał. - szedł za rozumem.

Amelia widziała, że coś jest nie tak. On nie zachowywał się tak jak wcześniej. strasznie mącił jej w głowie swoim zachowaniem.. raz był zimny, nie zwracał na nią uwagi, kolejnym zaś razem batrzył w jej oczy tak jakby biło z nich ciepło, które ogrzewa jego zziębnietę serce i ciało. Amelka postanowiła przestać do niego pisać. chciała zobaczyć czy on zatęskni, czy się odezwie. chciała po prostu sprawdzić czy choć trochę mu na niej zależy. nie wiedziała czy dobrze robi.

minęło dopiero kilka minut odkąd wróciła ze szkoły a już za nim tęskni. czuła się dziwnie. czuła, że to uczucie nad nią góruje i robi z nią co chce.

Oskar siedział w domu i martwił się, nie mógł ogarnąć zamieszania w głowie - `dlaczego ona się nie odzywa?!  zawsze jak tylko wróciła ze szkoły pisała mi sms-a, którego zawsze wyczekiwałem. a teraz? teraz nic. czy ja znowu zrobiłem coś nie tak? jestem beznadziejny. wiedziałem. musiałem to spieprzyć.. po co ja się tak zachowywałem? po co udawałem, że ją olewam? boże, gdyby ona wiedziała jak ja się teraz czuję. bez niej jestem nikim. bez niej moje serce obumiera.` , takie właśnie myśli tworzyły chaos w jego głowie, którego nigdy nie miał. 

i tak było przez kilka dni. w szkole - zero kontaktu, nawet wzrokowego.

tak minęły 3 dni.

Oskar w końcu nie wytrzymał i napisał do niej. gdy ona odczytała wiadomość nie mogła powstrzymać spierzchniętych warg od uśmiechu. strasznie się cieszyła, że jednak o niej myśli. że on chyba czuje do niej to samo. 

postanowili porozmawiać następnego dnia w szkole. 

zapomniałam napomnieć, że przez to wszystko Amelii bardzo pogorszyły się wyniki w nauce. nigdy nie były takie jakich oczekiwali jej rodzice, ale tym razem były wyjątkowo złe. on starał się jej jakoś pomagać w nauce.

raz, gdy było jej naprawdę źle, płakała w szkole - on przytulił ją i powiedział , że dzisiaj do niej wpadnie. zaczęła wierzyć, że marzenia się spełniają. tylko jego ramiona potrafiły tak perfekcyjnie przytlić przy czym odrzucały od niej wszystki smutki i troski, które zadręczały jej rozum.

wieczorem do niej przyjechał. ona, nie mogła w to uwierzyć. jak zwykle, jak codzień siedziała w pokoju, piła herbatę i z włosami związanymi w rozczochranego koka , słuchała muzyki . gdy wszedł do jej pokoju - oniemiała. serce zaczęło jej walić jak oszalałe, a on podszedł, przytulił i zaczęłi rozmawiać.

nie mogli odciągnąć od siebie wzroku. nie kończyły im się tematy do rozmów. to było jak sen. jak spełnienie marzeń. mijały kolejne godziny na zegarze. nawet nie spostrzegli jak czas ucieka im niczym piasek przez palce. ale oni nie mogli tak po prostu się rozstać, tak poprostu powiedzieć sobie ` muszę iść , narazie` . rozmawiali jeszcze długo.

ona - była głeboko wsłuchana w każde jego słowo mówione ciepłym, lekko zachrypniętym głosem. to była chyba najpiękniejsza muzyka dla jej uszu. jego skrępowane i nerwowe ruchy rękami to kolejny dowód na to, że stresuje się przy niej bo po prostu mu na niej zależy.

on - nie mógł przestać patrzeć w jej zielone oczy, dopełnione długimi rzęsami. czuł, że jej oddech zaczyna być dla niego jak tlen, że bez niego ani rusz. że jest dla niego powietrzem bez którego życie na ziemi - nie jest możliwe.

po tak mile spędzonym wieczorze, on pojechał do domu. a ona znów sama siedziała w domu. 

ale teraz było już inaczej. teraz była szczęśliwa. znalazła w końcu to na co czekała.

a Oskar? Oskar nie mógł przestać o niej myśleć.. 

postanowili spotkać się kolejny raz w następny piątek. umówili się na wino ,

oboje mieli nadzieję, że coś z tego wyniknie. 

ciąd dalszy nastąpi.