Myślałam, ze mam jakiś wybór. Ale widocznie nie mam.. Gdy tylko pojawiła się okazja by nawiązać znowu kontakt rzuciłam się na nią, jakby zależało od tego moje życie. Trochę jakby zależy. Wiem, że to przyniesie znowu tyle bólu.. I wiem, że obiecałam sobie, że już nie będę tego sobie robić. Ale nie chcę inaczej, już chyba nawet nie chodzi o to, że nie umiem, bo okazało się, ze zaczynałam się już uczyć.. Ale chcę jego w moim życiu. I to wydaje mi się prawie najważniejszą rzeczą na świecie. On jest powodem moich smutków, ale jest też najlepszym lekiem na niego. Chcę znów słyszeć jego głos.. nawet nie marzy mi się powrócenie do starych nawyków. Ale myśl, że czasem mogłabym się z nim spotkać, napełnia mnie szczęście. Chciałabym nie być zakochana, przeklinam dzień w którym sama przed sobą przyznałam, że jestem. Miłość to najgorsze, co mnie spotkało, ale jest też tym najlepszym.. 

Szczerze? Chciałabym mieć go tutaj przy sobie, poczuć znowu, że wiem gdzie jest moje miejsce. Tęsknie i wiem, że to złe. Cholernie złe. Ale chcę go.