Dobry moment na dobrą notkę. 

Zastanawiam się teraz jak bardzo człowiek może się pomylić. To wszystko wydaje się, aż nierealne, dziwne, nierzeczywiste. Jeszcze niedawno mogłam nazwać Cię przyjacielem i mimo wszystko, gdy było już tak beznadziejnie, że zaczynałam Cię nienawidzić, byłeś w stanie mnie przytulić i sprawić, że się uspokoiłam. Teraz wiem, że nie zrobiłbyś tych kilka kroków-kroków, które wydają się być kilometrowym dystansem, dystansem, który świadomie między nami wytworzyłeś. Wiem, że ja też zawiniłam. Nieraz. Tak, przyznaję się, choć tak bardzo tego nie lubię - zawaliłam. Zbyt dużo sobie wyobrażałam, zbyt wiele chciałam, ale to wszystko dlatego, że się w Tobie zakochałam. Uświadomiłam sobie to dzisiaj. Staram się walczyć sama ze sobą, i wychodzi mi to wcale źle. Nawet lzy już nie chcą lecieć - chyba się skończyły dla Ciebie. Chyba za mało radości, a za wiele smutku mi dałeś.. Nienawidzę Cię za to, że musiałam sobie przypomnieć jak to jest zapominać o ludziach, zapominać o ludziach, którzy autentycznie znaczą COŚ, wiele, może czasem nawet najwięcej. Boli, bo wiedziałeś, że przekraczasz ze mną granice, a teraz zostawiłeś mnie tam samą. I wiem, jestem dziewczyną, to dla mnie dużo bardziej skomplikowane, tym bardziej, że masz teraz caly czas u swego boku ją. I nie wiem czy mam się łudzić, że tęsknisz? Wiesz cholernie boję się przyznać, że nie. Bo chyba z Twojej strony wszystko spaliło się na wiór.

Jestem zszokowana tym jaki obrót przyjęły pewne sprawy. Nie sądziłam, że znajdziemy się w jeszcze bardziej skomplikowanej sytuacji, niż byłysmy. A tutaj jednak.. Plotki potrafią naprawdę wiele namieszać i w tej sytuacji - tak się stało. Jeszcze gorzej.. I czuję, że most sam się spalił mimo, że ja nigdy tego nie chciałam. Myślałam, że mamy do czynienia z rozsądnymi, normalnymi ludźmi, a okazało się, że musimy sobie radzić z dziecinnymi zagrywkami. Zmieniamy front - wycofujemy się całkowicie. Czy mamy wybor? Nie. Czy chciałabym, żebyśmy miały? Najbardziej na świecie. Ale potrzebuję czasu i zapomnę, że chcę..