^{Jakieś bardziej adekwatne do poprzedniego postu. Bartosz i scena, która mną wstrząsnęła. Foto B. Maz. wzięte stąd.}

                    Ej, bardzo śmieszne, wiesz? Przegrałam. Nie, żeby bolało. Jestem upokorzona.

        Nie będzie Cię? Nie będzie Cię! Nie będzie... niczego już nie będzie?

                                   Spojrzał na mnie, nieposkromiony, lekko się uśmiechnął i zdawać by się nawet mogło, że nawet lekko cmoknął mnie w usta. ' Taka bywa praca, Dziecino, tak jest, Kochanie, tak jest z dorosłymi ludźmi. ' Jak ostry wydźwięk miał ten pieszczotliwy zwrot, nie zdajesz sobie sprawy. A więc to tak, barierę przekroczymy tylko za pomocą fajki pokoju i plastikowej plakietki? Nie wyrosnę nagle z kalafiora, jak na Dziecinę przystało?

          A Ty, Kochanie, baw się dzisiaj, śpiewaj i tańcz, a o mnie zapomnij. Zadzwoń potem do mnie i opowiedz, jak się udała impreza. Albo nie, lepiej nie dzwoń, szkoda. Ja pobawię się lalkami, zamknę się w wysokiej wieży i poczekam, jako Twoja lalka, na plastikowego Księcia na plastikowym koniu. A potem żyć będziemy długo i szczęśiwie, w naszym cukierkowym, różowym domku, na półce tak zakurzonej, jak cała ja.