Tu nawet nie chodzi o to, że nie mogę spać.

Ani o to, że boli mnie serce. Znowu.

Tylko o to, jak wiele dziwnych myśli w mojej głowie.

Mam w szufladzie małe pudełeczko.

Takie na stracone sny.

Jest w nim kilka ważnych wspomnień.

[Chowam je głeboko. Już ich nie widzę.]

[Czasem się z tego wszystkiego śmieję.]

Przed chwilą skleiłam jedną z najbardziej sentymentalnych rzeczy w moim pokoju.

Śpiesząc się kiedyś wypadła mi z dłoni, długo po tym jak ją dostałam.

Wiecie, mam teraz w szufladzie taką śliczną, drewnianą przypinkę.

Jest emaliowana na biało, w takie ładne kwiatki.

I tylko ta rysa biegnąca przez całą jej powierzchnię.

Trochę się wykruszyło.

Trochę gdzieś wypadło.

Jak ją stłukłam, nie zadrżała mi dłoń.

Podniosłam ją, wrzuciłam do koszyka na stoliku i martwiło mnie tylko że nie mam co wpiąć w marynarkę.

A dzisiaj się prawie nad nią popłakałam.

Czasem tak trudno pogodzić się z losem.

[oglądałam ostatnio Moulin Rouge. Świetne. ]

Sklej mnie. Wikolem. To się nie rozkleję.