także go skrzywdziła.

"Angels can't fly", she said and jumped.

Ten Anioł nie wiedział nawet, co skłoniło go do szarpnięcia się na własne istnienie. I czym ono właściwie jest? Zawsze uważał, że za jego istotą kryje się jakiś większy sens, może nawet samo dobro.

Tym bardziej nigdy nie zastnawiał się, co będzie w dalekiej przyszłości. Wolał wierzyć, że pewnego dnia nastąpi rozwiązanie, po którym wszystko zacznie zmieniać swój bieg na co raz, to lepszy.

Jak bardzo się mylił...

Ilekroć życie wydało mu się choć trochę łatwiejsze, coś się wypalało... Coś - nie wiedział co. Aż w końcu nadchodziło poężne tornado i niszczyło cały jego świat. Znowu i znowu. Jego, bo innej to nie dotykało.  

Z każdym następnym razem on oddalał się, wycofywał i po cichu chował za mgłą. Przestał czerpać wszelkie egzystencje, a emocje o potężnej sile rażenia, dla niego stały się tylko ogólnym zarysem. 

Czuł się inny, to pewne. Ale dzięki temu miał nadzieję stać się lepszym istnieniem.

Pozwalał, by krzywdziły go inne. Bo co miał zrobić? Zamykał oczy i powoli osuwał się w letarg, nie czując już kompletnie nic.

Całkiem sie wypalił?

Trwał tak dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, podświadomie czekając na koniec. Koniec jakikolwiek. Koniec czegokolwiek. Tym końcem okzały się ostatnie nadzieje, ukryte gdzieś w głebi jego duszy.

I wtedy znowu zaczął czuć.

Coś w nim pękło, jeszcze coś wybuchło... Nie wiedzial co robić, jak się hamować. Zaczął płakać, zaczął krzyczeć. W chwili przypomniała mu się pewna inna. Inna, która przez tyle lat niczego nieświadoma siedziała w jego głowie. Może nawet w sercu. Czy Anioły mają serca?

Ona także go skrzywdziła.

Anioł mógł znieść nawet to, jedynym warunkiem było zachowanie wspomnień i cicha obserwacja. Inna nie znalazła szczęścia przy nim, ale gdzieś na pewno je znajdzie.

Anioł mógł znieść nawet to. Poczuł się silniejszy.

Przecenił się... Więcej nie uniósł. 

"Angels can't fly", she said and jumped.