Auch wenn es weh tut, schrei!

Święta. Jesteśmy na półmetku ferii, których gorsza część jest już za nami. Jakimś dziwnym trafem udało mi się przeżyć najgorsze dni tego roku. Na szczęście w moim domu nie istnieje coś takiego jak "świąteczna atmosfera".

Za to 22 grudnia można śmiało uznać za tegoroczny dzień dwulicowości. Takie dni skłaniają do przemyśleń, jacy naprawdę potrafią być ludzie. Klasowa wigilia? Dzielenie się opłatkiem? Składanie życzeń? Może nieprzemyślane prezenty (och cóż za symbol)? Jaki jest sens w sypaniu sobie cukru nazwajem przez osoby, które na co dzień zachowują się wobec siebie (czasem też jednostronnie) chamsko i prostacko? W jakim celu robimy rzeczy, do których zmusza nas nic innego, jak nasza własna pustota, chęć chwilowego zamaskowania wszechobecnego, tworzonego przez niektórych ludzi zła? Przecież człowiek zachowujący się chamsko nawet po przywdzianiu maski, czyniącej z niego na pierwszy rzut wzór dobra i życzliwości, zostanie w środku dokładnie taki sam, jakim był. To straszne, że pozory, które wydają nam się absolutną prawdą, praktycznie zawsze mylą. I tu właśnie pojawia się dwulcowość. Udawanie prawie innej osoby w celu uzyskania korzyści dla siebie. Chwilowa, pokazowa zmiana zachowania, tylko po to, by nie popaść w problemy spowodowane własnym, spaczonym charakterem. Po co udawać? Dlaczego nie pokazać się od najlepszej strony? Czyżby strach?

2012 będzie pięknym rokiem. Już niedługo, całe 6 miesięcy do 29 czerwca, niewątpliwie pięknego dnia. Absolutny koniec wielu rzeczy, które są obecnie bardzo ważnym, lecz niechcianym aspektem w moim życiu.

http://www.youtube.com/watch?v=fpAr4Xd8sbo